Hoerenhondjes

Ca 1880, deze set porseleinen hoerenhondjes was uiterst populair bij de Engelse middenklasse in de hoogtijdagen van de Britse koningin Victoria, zelf trotse bezitter van een spaniël. Deze hoerenhondjes worden ook wel hoerenhondjes genoemd. Koningin Victoria duldde geen 'onzedelijk gedrag' en dames van lichte zeden verrichten hun werk onder de dekmantel van beeldjesverkoop. Wie de hoerenhondjes kocht, kon ook de 'rest' kopen.

De beeldjes kregen ook de naam 'hoerenhondjes' door het oude gebruik van prostituees om de beeldjes met de snuit richting de kamer te richten als er een klant binnen was en met de snuit richting de straat als de dame beschikbaar was. Dames van lichte zeden gebruikten de hoerenhondjes ook als dekmantel. Zo deden ze zich voor als souvenirverkoopster van deze hoerenhondjes. Veel Noord-Nederlandse zeelieden voeren in de 19e eeuw op de Engeland en de Shetlandeilanden. Daar zagen ze de hoerenhondjes regelmatig op vensterbanken staan. De hoerenhondjes vielen in de smaak bij deze zeelui en ze namen ze als souvenir mee voor ‘thuis’ waar ze de schoorsteenmantel sierden. En nu nog!

Prachtige verhalen over de herkomst werden verteld: de hoerenhondjes werden op een rommelmarkt op de kop getikt na nostalgische herinneringen aan de beeldjes of waren een familiestuk. Wat veel eigenaars gemeen hebben, is dat de 'echte betekenis' pas recent aan het licht kwam. 'Ik kwam pas een paar jaar geleden achter de betekenis. Ik heb het mijn moeder maar niet verteld. De hoerenhondjes zijn meer dan honderd jaar oud, maar zien er vaak puntgaaf uit.  Zelf heb ik het restauratie vak in Engeland geleerd en ook mogen oefenen op staffordgire hoerenhondjes. Er zijn ook Staffordgire schaapjes e.d. allen kenmerkend door het gladde porselein en deels krullende oppervlak om de vacht aan te duiden.

Deze hoerenhondjes kwamen onder erbarmelijke omstandigheden in mijn atelier. Er was vroeger duidelijk schade opgelopen en “vader” had daar met lijm en wat gips om het gapende gat op de heup op te vullen aan gewerkt. Alles werd overgeschilderd en is in de loop van 50 jaar vergeeld zoals op de foto te zien is. Ik heb voor deze restauratie eerst de hoerenhondjes uit elkaar gehaald en zorgvuldig met mesjes, wattenstaafjes en dergelijke oplosmiddelen schoongemaakt. Toen alles droog was is het weer strak met de op kleur gemaakte lijm in elkaar gezet. Het gapende gat van zijn heup heb ik gevuld en in de juiste vorm geschuurd. Daarna zijn de lijmnaadjes en aanvullingen geretoucheerd in de juiste kleur en op 't laatst afgelakt.

Een hoerenhondje had wat slijtplekjes op zijn snuit, zal wel niet van oma zijn............en een pupil was vervaagd waardoor het setje hoerenhondjes een andere uitstraling kreeg. Normaal ben ik, bij een restauratie van porselein, ook erg voorzichtig om niet te ver te gaan met het herstel, het moet tenslotte wel authentiek blijven; maar er was aan dit hoerenhondje zoveel gerestaureerd dat ik het juist de finishing touche vond om t neusje bij te kleuren in stijl en zijn zwarte pupil aan te stippen.hoop dat dit setje hoerenhondjes weer mooi mogen pronken op een schouw of in de vensterbank, ben benieuwd welke kant de eigenaar hun neusjes op gaan zetten...............

Heeft u ook een object wat oude schade heeft, schroom dan niet contact op te nemen met het restauratie atelier.